In het voorwoord vertelt de schrijfster dat de roman is gebaseerd op een schrift met aantekeningen in het Kroatisch dat na Dora’s dood tussen haar spullen wordt aangetroffen. Om dit nog overtuigender te laten overkomen, wordt af en toe in een voetnoot een opmerking geplaatst in de trant van ‘hier is een aantal bladzijden uitgescheurd’ of ‘hier is iets doorgekrast’. Dankzij deze opzet heeft de lezer het gevoel de aantekeningen van Dora zelf te lezen, en niet een roman.

Tussen een stapel tijdschriften vindt Dora haar aantekeningen uit 1945 terug. Op aanraden van haar psychiater was ze ooit begonnen een en ander op te schrijven en nu, jaren later, besluit ze te antwoorden op de vraag die ze zichzelf destijds stelde: Hoe heeft dit me kunnen gebeuren? Hoe heb ik het zover laten komen dat ik in een psychiatrisch ziekenhuis ben beland?

Dora voelt zich veilig achter de camera, heeft succes als fotografe en leidt het leven van een onafhankelijke en vrijgevochten vrouw. Maar dan ontmoet ze in 1935 Picasso. Zij is op dat moment 28, hij 54. Hun relatie duurt negen jaar en is voor Dora een uiterst destructieve relatie. Hij vernedert haar, maakt haar in zijn schilderijen tot de belichaming van kwelling en pijn. Voor Picasso is namelijk alles (van ijzerdraad tot vrouwen en minnaressen) materiaal voor zijn kunst. Dit werpt de vraag op in hoeverre er voor een kunstenaar iets (liefde?) boven de kunst gaat.

We lezen Dora’s relaas over deze voor haar zo vernederende relatie met een wereldberoemde kunstenaar. Picasso is de minotaurus, Dora is de vrouw die verstrikt raakt in een web van gevoelens, pijn en vernedering. De roman boeit en intrigeert vanaf de allereerste bladzijde. Het is een ontroerend verhaal (dat echter nergens sentimenteel wordt) van een bijzondere, intelligente en artistieke vrouw, die door één man simpelweg tot niets wordt gereduceerd. Of zich tot niets laat reduceren, that’s the question. Drakulić snijdt hiermee het universele thema van afhankelijkheid in de liefde aan.

In mijn online lezing over Dora Maar in Context neem ik het boek van Slavenka Drakulić als uitgangspunt en vul dit aan met verhalen en kunstwerken waarin duidelijk wordt dat Dora Maar zo veel meer was dat de geliefde en muze van Pablo Picasso. Zij was een succesvolle fotografe totdat Picasso haar vertelde dat fotografie er niet toe doet …. en zij hem geloofde. Kortom tijd voor eerherstel voor Dora Maar.